Getuienis van: Catherina Johnson
Artikelbron: JUIG! Tydskrif
Ek is gebore op ’n plaas in Tulbagh, diep weggesteek tussen die Winterhoekberge, die jongste van ’n baie groot gesin. My pa het op die plaas as ’n waterman gewerk en my ma as ’n skoonmaker in die plaashuis. Ons het in een van die wer-kershuise op die plaas gewoon en my ouers het vir ons ’n lewe geskep wat, ten spyte van sy swaarkry, veilig en vol liefde gevoel het. Ons was nie welaf nie, maar ons was op ander maniere ryk. Gesin was alles, en die lewe het geborge gevoel.
Verpletterde wêreld
Toe ek nege was, het my wêreld in duie gestort toe my pa aan geelsug oorlede is. Al het my ma steeds die plaashuis skoongemaak, het die boer ons laat weet dat ons moet uittrek om plek te maak vir my pa se plaasvervanger. My ma het ons by my ouer broer op ’n naburige plaas laat intrek om te keer dat die welsyn ons wegneem, maar dinge was nooit weer dieselfde nie. Ons hegte gesin het begin uitrafel. Sy was verpletter oor my pa se dood, het begin drink, en was nie regtig teenwoordig nie. Soms moes ek van die ashoop af eet. Die lewe was nie goed nie.
Verlore en kwaad
Om my pa, my huis, my veiligheid en, basies, my ma te verloor, het my kwaad en verbitterd gelaat. Ek het die plaaseienaars gehaat wat, volgens my, ons hartseer verontagsaam het en haweloosheid daarby gevoeg het. My woede het in rebellie verander. Toe ek steeds nege jaar oud was, het ek my na die enigste ontsnapping gewend wat ek kon vind: dwelms.
Drie keer per week begin rye mense van alle ouderdomme buite die Johnsons se huis vorm. | Foto: Ronelle de Villiers
Spiraal in duisternis
Dit was nie lank voordat ek en my broers en susters by ’n bende aangesluit het nie. So het ’n spiraal begin wat ons al hoe verder weggeneem het van die lewe wat my ouers vir ons gebou het. Vir die volgende dekade was ek iemand wat my pa nie sou herken het nie. Ek het nie eens myself herken nie. Ek was heeltemal verslaaf aan alkohol en dwelms en het vreeslike dinge as deel van die bende gedoen. Een dag het ons ’n plaastrok gesteel om na die ver strand te ry. Ons het nooit daar gekom nie, want nie een van ons kon bestuur nie, en ons het per ongeluk in een van die plaashuise vasgery. Die polisie het gekom, maar niks is bewys nie, so ons het daarmee weggekom!
’n Vonk van verandering
Terwyl my ma ophou drink het om ons kinders van ons verslawings en bendelewe te red, het ek al hoe verder wegbeweeg van haar hoop vir my en keer op keer haar hart gebreek. Op 18 het ek uitgevind dat ek swanger is.
Kinders neem kos huis toe vanaf Sus Doekies se sopkombuis. “Ek en Abraham het albei tye van honger in ons lewens ervaar, ons kon nie toelaat dat hierdie kinders dieselfde deurmaak nie,” sê sy. | Foto’s: Ronelle de Villiers
Pad na verlossing
Maar selfs in die donkerste plekke kan ’n saadjie van hoop groei. Ek het ’n niggie gehad, Cathleen, wie se lewe verander het toe sy met ’n jong pastoor begin uitgaan het. Sy het my aangemoedig om die bende en die middels te los en iets beter te vind in die God wat sy vertrou het. “Jy kan nie so aanhou lewe nie, Catherina. Dit gaan jou doodmaak,” het sy gesê. Ek het diep binne geweet iets moes verander vir my kind se onthalwe, maar ek was te verbitterd om te glo dat dit kon.
’n Nuwe begin
Cathleen het aanhou bid en haar volharding het aan my begin knaag. “Jy het jou ma se hart gebreek. Wat gaan jy doen as jou kind soos jy grootword en joune breek?” het sy gevra. Ek kon nie haar woorde uit my gedagtes kry nie. Ek het reeds tydens die swangerskap ophou dwelms gebruik en drink, maar haar vraag het my oë oopgemaak vir hoe moeilik dinge moontlik sou wees. Ek het gesien hoe Cathleen se lewe verander het. Miskien was ek nie te ver heen om haar te volg op ’n pad wat my kind sou beskerm nie?
“Dit is ’n plesier om mense te help voed. Dit is my passie, dis wat ek wil doen,” sê Sus Doekies. “Daar is nie geld om iemand te betaal nie, ons neem nie ’n salaris nie, ons leef deur geloof.” | Foto: Ronelle de Villiers
Ontmoeting met geloof
So het ek saam met haar kerk toe gegaan. En daar, in ’n skuur op ’n plaas waar die pastoor vir my gebid het, het ek Jesus ontmoet. Dit was ’n gewone dag, maar ek het iets binne my voel roer en ek het gekniel en my lewe aan Hom gegee. My ouer broer het my van ’n afstand dopgehou en vir sy vriend gesê: “Sy sal terug wees in die bende voor ons ons oë uitvee.” Maar God het my iets meer aangebied: vryheid, vergifnis, en ’n kans om weer te begin.
Transformasie en vergifnis
Ek het die bende verlaat, en ten spyte van hul pogings om my terug te trek, het ek nooit teruggekeer nie. Ek glo God het my volkome genees van bitterheid en verslawing. Ek weet dit was Hy, want ek het oor die jare hard probeer om dié lewenstyl te laat vaar, maar dit was eers na ek Jesus ontmoet het dat ek die krag gehad het om vas te staan.
“Ons wil hê dat elke persoon wat by ons deur instap moet weet hulle word gesien en liefgehê,” sê Suster Doekies. | Foto: Ronelle de Villiers
’n Nuwe rol in die gesin
My seun is vyf dae na my 19de verjaardag gebore. Mense het vir my gesê om hom te gee vir aanneming, maar ek het gesê ek sal dit nooit doen nie. Ek was ’n kind met ’n kind, maar die eerste keer wat ek hom in my arms gehou het, het ek besluit ek is nie meer ’n dogtertjie nie, maar ’n ma. Daar was iets fout met sy neusgat en my ma het gesê: “Wat is dit? Jy moet bid.” En dit het beter geword, jy sou nou nooit weet daar was iets fout nie, behalwe vir ’n klein merkie. My baba se pa het my vir ’n ander vrou gelos, maar my ma het my baie gehelp. Ek het vir Abraham ontmoet, die beste man wat ek ooit kon hoop om te hê. Ons het mekaar beter leer ken op ’n Christelike jeugkamp. Daar het ’n vonk ontstaan en vier jaar later is ons getroud. Hy was ’n wonderlike pa vir my seun en ons het nog drie kinders saam gehad.
Gemeenskapsgenesing
Namate my verhouding met God verdiep het, het ek geroepe gevoel om versoen te raak met dié teen wie ek bitterheid gekoester het. ’n Oom van die plaas waar ek vandaan kom is oorlede, en ek het sy begrafnis bygewoon. Al die wit boerefamilies was daar. Soos die dag verloop het, het ek gevoel hoe God my aanspoor om die mikrofoon op te tel en iets te sê. Ek het dit opgetel en bely wat ek gedoen het toe ek in die bende was en die haat wat ek teenoor hulle gekoester het. Ek het hulle gevra om my te vergewe vir al die slegte dinge wat ek aan hulle gedoen het, en ek het hulle vertel dat ek hulle vergewe het dat hulle ons gesin gevra het om ons huis te verlaat.
“Ek het groot potte om te vul, en hulle moet vol tot bo wees om al die mense buite te voed.” | Foto’s: Ronelle de Villiers
’n Dag van versoening
Dit het ’n dag van versoening geword wat ou wonde genees en nuwe verhoudings oopgemaak het. My haat was weg. Die families het gesê hulle kan sien ek is totaal anders. Vandag verwelkom daardie families my met ope arms wanneer ek kuier. Ek het begin om hulle lief te hê op ’n manier wat ek nooit gedink het moontlik is nie. Ek glo dat slegs God en sy Evangelie van genade en versoening die weg kon baan vir iets so wonderbaarliks om in Suid-Afrika te gebeur.
Vind ’n doel en voorsiening
Om my pa te verloor het alles verander. Maar om my hemelse Vader te vind, het alles weer verander. Ek het ’n gemeenskap en gesondheid gevind. In 2000 het die skool waar ek voorheen in die kleuterskool onderrig het, gevra of ek by my huis nasorg kon aanbied om kinders met wiskunde te help. Ek het ingestem, maar het gou besef dat baie kinders honger by my aankom. Aangesien ek en Abraham albei tye van honger in ons lewens ervaar het, kon ons nie toelaat dat hierdie kinders dieselfde deurmaak nie. Ek het begin om vir hulle kos te kook.
Geroep om te dien
Een oggend het ek in my kombuis gestaan, swanger met my derde baba, en die gevoel gekry dat iemand my drie keer roep: “Doekies, Doekies, Doekies! Ek wil hê jy moet die arm mense help wat nie hulleself kan help nie.” Die wonderlike ding is dat Abraham dieselfde dag dieselfde roepstem gehoor het! Hy het vir my gesê: “Ons het ’n baie klein huisie, hoe kan ons die mense help?” Ons het baie verskonings gehad, en ek het gehuil, maar ek het gesê: “Ons gaan dit doen, ek weet nie hoe nie.”
Voed die gemeenskap
Oor die volgende nege jaar het ons vyf stoofplate deurgewerk terwyl ons al hoe meer kinders gevoed het. Toe, in 2019, het volwassenes ook begin kom. Fisantekraal is ’n gebied met hoë werkloosheid en die behoefte aan kos is enorm. Toe Covid tref, het ons steeds aangehou kook. Abraham het ons kombuis vergroot sodat ons vir meer mense kon voorsien.
Dien met liefde
Ek kook nie gemorskos vir my gemeenskap nie. Ek berei dieselfde kos met dieselfde liefde voor as wat ek vir my man en kinders maak. Ek het groot potte om te vul, en hulle moet vol tot bo wees om al die mense buite te voed. Maar dit is ’n plesier om dit te doen. Dit is my passie – dit is wat ek wil doen.
’n Baken van hoop
Ek, Abraham en ’n groep vrywilligers van Fisantekraal hou die sopkombuis aan die gang en dien ons gemeenskap met vreugde. Ons weet ons kan Fisantekraal nie op ons eie verander nie, maar ons kan ’n lig in die duisternis wees.
Onderhou deur geloof
Nie een van ons ontvang ’n salaris nie, daar is nie geld om iemand te betaal nie. Ons leef in geloof dat die Here met mense sal praat. Ons ontvang kosdonasies van ’n NWO genaamd Mercy Aids, twee kerke en ’n paar huisvroue. Elke tweede week kry ons ook ’n donasie van Woolworths in Sunset Beach. Daar is ’n dame oorsee wat, dink ek, kos stuur via ’n Suid-Afrikaanse vriend, maar sy wil nie hê ek moet enige besonderhede weet nie. Abraham werk voltyds by die sopkombuis, maar ons kom finansieel klaar deurdat hy so nou en dan bietjie meganiese werk aan die kant doen.
’n Gesin gevind in diens
Ons reis was nie sonder uitdagings nie. Dit is nie vir ons maklik nie. As ek en Abraham nie daardie dag van God gehoor het nie, sou ons nooit doen wat ons doen nie. Daar is dae wat ons amper niks oor het om te kook nie, maar God voorsien altyd. Een oggend het ons net ’n sak ertjies en ’n ui gehad. Die vrywilligers het gedink ek is mal toe ek vir hulle sê om die potte vol water en sout te maak, maar ek het al van 03:00 af saam met Abraham gebid. Nie lank daarna nie het ’n motor stilgehou. Dit was ’n dame van ’n naburige kerk wat skaapvleis, groente en alles wat ons nodig gehad het om die skare te voed, gebring het.
’n Gemeenskap van hoop
Ons gemeenskap is nie net ’n plek om te dien nie, dit is ’n plek waar ons familie gevind het. Ek en Abraham het ’n dogtertjie gehad wat gesterf het toe sy ses maande oud was. Ek het gesukkel om te verstaan waarom God so ’n verlies sou toelaat, maar met tyd het Hy genesing gebring en my omring met ’n gemeenskap van dogters, seuns en kleinkinders om lief te hê. Al dra ek steeds daardie pyn, het ek gesien hoe God dit gebruik om my ’n dieper deernis vir ander te gee. Ons wil hê dat elke persoon wat by ons deur instap moet weet hulle word gesien en liefgehê.
’n Storie van verlossing
Wanneer ek die straatkinders sien kom vir kos, maak dit my hart so bly! Daar was niemand vir my toe ek jonk was en al daardie dom dinge gedoen het nie. God het die gebroke stukke van my lewe geneem en dit in iets pragtigs verweef. Wat begin het as ’n storie van pyn en bitterheid, het ’n storie van verlossing geword. Ek het vroeër van ’n ashoop af geëet, maar vandag kook ek vir ander! Daarvoor is ek ewig dankbaar.
Klik hier om OP HOOGTE van die nuus te bly deur op ons GRATIS weeklikse nuusbrief in te teken.
> Ondersteun asseblief Christen-media en -joernalistiek in Suid-Afrika. Help ons om die Woord van God te verkondig en standpunt in te neem vir die waarheid deur ’n skenking aan ons bediening te maak. Ons waardeer jou ondersteuning. Klik hier om hande te vat met JUIG! Tydskrif.
Datum gepubliseer: 15/03/2025
Foto’s verskaf.
VRYWARING
JUIG! Nuus is ’n Christen-nuusportaal wat vooraf gepubliseerde artikels deur skrywers van oral in die wêreld beskikbaar stel. Die skakel en oorspronklike bron van elke artikel word verskaf en die skrywer van elke artikel word ook aangedui (waar moontlik). Hoewel ons ook baie van ons eie artikels publiseer wat deur JUIG! se eie joernaliste geskryf is, skep ons nie uitsluitlik ons eie inhoud nie. Enige sienings of menings wat op hierdie webtuiste verskyn, is uitsluitlik dié van die skrywer en verteenwoordig nie noodwendig dié van die maatskappy nie.
